-Γιώργο μ’, σαν πας στον πόλεμο, πίσω να μη γυρίσεις.

-Σ’ ευχαριστώ μανούλα μ’, τα λόγια που μου είπες.

Θα ‘ρθει ημέρα Πασχαλιά, μέρα του Αϊ –Γιώργη,

τότε θα πας στην εκκλησιά ν’ ανάψεις μια λαμπάδα.

Τότε θα δεις δεξιά κι αριστερά, νέοι και παντρεμένοι,

θα δείτε τη στασίδα μου άδεια και μαυρισμένη.

Τότε θα πάρτε τα βουνά, τους λόγγους, τα λιβάδια

κι όσα καράβια θα ‘ρχονται κι όλα θα τα ρωτήσεις:

-Μην είδατε τον Γιώργο μου, το μοναχοπαίδι μου;

-Τον είδαμε εχθές – προχθές στη μάχη σκοτωμένο.

Μαύρα πουλιά τον τρώγανε, άσπρα τον τριγυρνούσαν.

Ένα πουλί, χρυσόπουλο, πάνω του ερωτούσε:

-Γιώργο μου, δεν έχεις μάνα συ, αδέλφια και ξαδέλφια;

-Εμένα η μανούλα μου, μ’ έχει καταραστεί,

«Γιώργο μ’, σαν πας στον πόλεμο, πίσω να μη γυρίσεις».