Κατεβαίνει η Αναστασιά από πάνω απ’ το βουνό

Φέρνει γράμματα χρυσά να παντρεύονται οι γριές

Τα κορίτσια καλογριές.

Μόλις το ‘μαθαν οι γριές λούζονταν λούζονταν

Χτενίζονταν στο γυαλί στο γυαλί γυαλίζονταν

Που ν’ γριά τα δόντια σου και τα δοντοκάρια σου

Έφαγα μηλόξυνο μου ‘πεσαν τα δόντια μου

Και τα δοντοκάρια μου.

 

          ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ

Πάει η Αναστασιά να παρ’ νερό,

κι εσείς να μην της δώσετε,

μόνο να τη ρωτήσετε:

-Ποιον αγαπάς Αναστασιά;

 

-Τον Γιάννη τον καλούτσικο

και τον καραγκιοζούτσικο,

που ‘χει το μάτι σαν ελιά,

και το φρυδάκι αγκυλωτό.

 

Τα κορίτσια αυτό το χρόνο

έχουν στην καρδιά τους πόνο,

κάθονται στα παραθύρια

με βαμμένα μαύρα φρύδια.