Κάποτε ήταν ένας παππούς κάπου στον κάμπο. Του τυλίγεται στο λαιμό ένα μεγάλο και χονδρό φίδι για να τον πνίξει. Εκείνη την ώρα περνάει από το σημείο μια αλεπού. Ο παππούς δεν μπορούσε να μιλήσει αλλά δείχνει με τα πέντε δάχτυλα του χεριού του στην αλεπού. Η αλεπού καταλαβαίνει ότι ο παππούς της τάζει πέντε κότες αν τον σώσει από το φίδι. Πλησιάζει λοιπόν η αλεπού στο φίδι και του λέει:

-Εσύ που είσαι τόσο δυνατό, μπορείς να ανέβεις πάνω στο δένδρο;

-Βέβαια κυρά αλεπού μπορώ. Θες να το δεις;

-Ναι, απαντά η αλεπού.

Το φίδι δέχεται την πρόκληση, αφήνει τον παππού και ανεβαίνει στο δένδρο. Τότε η αλεπού λέει στον παππού:

-Τώρα που θα κατεβεί το φίδι βάλε ένα τσουβάλι από κάτω για να μπει μέσα να το πιάσεις.

Πράγματι, το φίδι κατεβαίνοντας μονοκόμματα από το δένδρο, μπαίνει ίσια μέσα στο τσουβάλι. Κλείνει ο παππούς το τσουβάλι, και σκοτώνει το φίδι. Τώρα η αλεπού λέει:

-Παππού, εγώ σ’ έσωσα από το βέβαιο πνιγμό σου με το φίδι, τώρα κι εσύ να μου δώσεις τις πέντε κότες που μου έταξες.

-Κυρά αλεπού, έλα το βράδυ στο κοτέτσι μου να τις πάρεις.

Ο παππούς πηγαίνει στο σπίτι και βάζει μέσα στο κοτέτσι τον σκύλο του. Μόλις νύχτωσε, πήγε η αλεπού στο κοτέτσι και αντί για κότες βρίσκει τον σκύλο, ο οποίος την πήρε στο κυνήγι. Μετά από πολύ τρέξιμο ξέφυγε η αλεπού και έκατσε σε μια πέτρα να ξεκουραστεί. Γλύφοντας τις πληγές της μονολογεί:

-Τι θέλεις και μπερδεύεσαι σε ξένες υποθέσεις; Καλά να πάθεις.

Έτσι, έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.