Το επάγγελμα του πεταλωτή ή αλμπάνη γνώρισε άνθιση και ήταν ιδιαίτερα σημαντικό για την ομαλή λειτουργία της πόλης ή της κοινότητας, με δεδομένο ότι οι μεταφορές γινόταν με τα ζώα και τις άμαξες καθώς και οι γεωργικές εργασίες.

Το πετάλωμα ή καλίγωμα ήταν μια πολύ λεπτή δουλειά. Η εργασία του πεταλωτή αφορούσε τη διαδικασία τοποθέτησης ή αντικατάστασης πετάλων στις οπλές των αλόγων και των άλλων ζώων (βόδια, μουλάρια και γαϊδούρια) ώστε να μην φθείρονται τα πέλματα και πονούν.

Πριν αρχίσει το πετάλωμα, έκοβαν τα νύχια του ζώου με λεπίδα και σφυρί.

Ο πεταλωτής χάιδευε το ζώο για να συνηθίσει και να μην του συμπεριφερθεί εχθρικά. Τ’ αφεντικό άλλοτε κρατούσε την ουρά περασμένη κάτω απ’ το πισινό πόδι του «σέρτικου» ζώου κι άλλοτε, όταν το ζώο ήταν ήσυχο, απλά σήκωνε σε γωνία ένα-ένα τα πόδια του.

Τα πέταλα διόρθωναν με το «σανδράτσι» και τα κάρφωναν στο πόδι με καρφιά. Για να μη βγαίνει το πέταλο, το περτσίνωναν.

Έπειτα, αλείφανε το πόδι με κατράμι από την τρίχα και κάτω, για να μαλακώσει το νύχι και να πατάει το ζώο πιο εύκολα. Το πετάλωμα γίνονταν κάθε τρεις ή έξι μήνες, όσο δηλαδή κάνει για να μεγαλώσουν τα νύχια. Η ζωή του πέταλου διαρκούσε περίπου 2 πεταλώματα.

Κατόπιν λίμαρε με τη ράσπα το νύχι. Πέταλα έβαζαν είτε και στα τέσσερα πόδια του ζώου, είτε μόνο στα δυο μπροστινά.

Στο τέλος με ψαλίδι καλλώπιζε το ζώο, χτένιζε τη χαίτη, έφτιαχνε τα φρύδια και τα τσίνορά του και με μια χτένα, ξύστρα το ‘ξυνε σ’ όλο το σώμα για να καθαρίσει από τις ξερές κοπριές και τις περιττές τρίχες.

Οι πεταλωτές δεν είχαν μόνιμα εργαστήρια και έτσι τους επιτρεπόταν οι μετακινήσεις καθώς έπαιρναν απλώς τα εργαλεία τους και αναζητούσαν καλά περάσματα για να στήσουν το πρόχειρο εργαστήριό τους.

Το πέταλο στις λαϊκές δοξασίες έγινε σύμβολο υγείας και ευφορίας.