Όλα τα πουλάκια βρε αμάν, αμάν

όλα τα πουλάκια ζυγά – ζυγά,

τα χελιδονάκια ζευγαρωτά.

Το έρημο τ’ αηδόνι το μοναχό

περπατεί στους κάμπους με τον αητό,

περπατεί και λέγει και κελαηδεί:

-Άντρας μου Πολίτης, πραγματευτής,

που τη βρήκες αυτή τη ναι,

την ξανθομαλλούσα, την Πατρινιά;

-Από την Πόλη ερχόμουν κι από τα νησιά,

κι από τη γειτονιά της επέρασα.

Τότες την ευρήκα μέσα στον μπαξέ,

τα λουλούδια της πότιζε,

τα τριαντάφυλλά της δρόσιζε.

Μου ‘κοψε κλωνάρι και μου έδωσε,

μου ‘πε δυο λογάκια και μ’ άρεσε.

-Στείλε προξενητάδες στη μάνα μου

και προξενητάδες στον μπάρμπα μου.