Το χίλια εννιακόσια δέκα επτά του έτους,

τους Μακεδόνες Έλληνες τους πήραν αιχμαλώτους.

Τους πήρανε τους πήγανε μέσα στη Βουλγαρία,

στης Αφρικής τ’ ανήμερα θηρία.

Εκεί τ’ αηδόνια δε λαλούν οι κούκοι δε φωλιάζουν,

μον’ Σέρβοι μάνα μ’ και Γρεκοί κλαίγουν και αναστενάζουν.

Μου στέλνεις μάνα μ’ μια γραφή και με ρωτά τι κάνω,

στης Ντομπρουτζιάς την παγωνιά στο κρύο θα πεθάνω.

Μην κλαίτε μάνες για παιδιά και σεις γυναίκες για άντρες,

στο Κίτσεβο πεθάνανε δεκαοχτώ χιλιάδες.

Πότε θα ‘ρθει ένας καιρός στο τρένο ν’ ανεβούμε,

στης Δράμας το σταθμό παιδιά εκεί να κατεβούμε.

Μακεδονία όμορφη τ’ Αλέξανδρου καμάρι,

Πως ήσουνα, πως έγινες σε ‘φαγαν οι βαρβάροι.