Κάποτε ήταν δύο παντρεμένα αδέλφια που ο ένας είχε πέντε παιδιά, ενώ ο άλλος δεν είχε κανένα. Ζούσαν σε δύο διπλανά σπίτια. Αυτός που δεν είχε παιδιά λέει μια μέρα στη γυναίκα του:

-Γυναίκα, δες πόσο ευτυχισμένα περνάει η οικογένεια του αδελφού μου. Αν και είναι φτωχοί, κάθε μέρα έχουν χαρές στο σπίτι τους, παιδικά τραγούδια, φωνές, γλέντια, γενέθλια, γιορτές. Εμείς δεν έχουμε κανένα να μας ανοίξει την πόρτα.

-Άνδρα μου, να τους δώσουμε από τα χρήματα που έχουμε και να ζητήσουμε να μας δώσουν ένα από τα παιδιά τους.

-Ναι, γυναίκα, καλή ιδέα σου, για να δούμε και εμείς κάποιες χαρές στο σπίτι μας.

Πηγαίνει ο άνδρας την επόμενη ημέρα στον αδελφό του και αφού του τάζει κάποια λεφτά, ζητάει να πάρει ένα από τα παιδιά του. Ο αδελφός του λέει:

-Αδελφέ, εγώ δεν μπορώ να διαλέξω ποιο παιδί μου να σου δώσω. Πάρε όποιο θέλεις εσύ.

-Θα τα ρωτήσουμε, αδελφέ, ποιο θέλει να έρθει στο σπίτι μου.

Ρωτάνε και τα πέντε παιδιά, όμως κανένα δεν ήθελε να φύγει από τους γονείς του. Τους τάζει χρήματα, παιχνίδια αλλά τίποτε αυτά. Τότε, τους προτείνει να γκρεμίσουν τον ενδιάμεσο τοίχο που υπήρχε ανάμεσα στα σπίτια τους, ώστε να παίρνουν και αυτοί λίγη χαρά από τα παιδιά. Έτσι έγινε και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.