Σε όλα τα χωριά, συνήθιζαν την τελευταία ημέρα πριν την έναρξη της μεγάλης σαρακοστής, δηλαδή την Κυριακή της Τυρίνης, να ζητούν και να δίνουν συγχώρεση σε συγγενείς και σε όσους συναναστρεφόταν. Είναι δηλαδή ημέρα μετάνοιας και κάθαρσης της ψυχής. Δεν ήθελαν να εισέλθουν στην περίοδο της νηστείας με βαριά την ψυχή τους από τις αμαρτίες. Γι’ αυτό, οι μικρότεροι πήγαιναν με ένα πορτοκάλι ή λεμόνι στο σπίτι των στενών συγγενών (γονιών, αδελφών), κουμπαριών και έλεγαν «συγχωρεμένα», φιλώντας το χέρι των μεγαλυτέρων. Ορισμένοι πήγαιναν πλουσιότερα δώρα όπως κρασί, πίτα και κάποιο ρούχο που έπλεκαν οι ίδιοι.
Το βράδυ του Σαββάτου της Τυρίνης οι γονείς για να διασκεδάσουν τα παιδιά τους, έδεναν ένα κομμάτι καρυδένιου χαλβά με κλωστή ή σπάγκο από το ταβάνι. Καθόντουσαν όλοι γύρω από το τραπέζι (σουφρά) και ο πατέρας κουνούσε το χαλβά πάνω από τα στόματα των παιδιών και των υπολοίπων που έπαιρναν έρος στο έθιμο, μέχρι να το δαγκώσει κάποιος. Τα χέρια τους τα είχαν πίσω δεμένα. Το δάγκωμα ήταν δύσκολο και έτσι όλοι διασκέδαζαν. Στο τέλος, έκαιγαν τον σπάγκο όπως κρεμόταν από το ταβάνι λέγοντας «καλή σοδειά να έχουμε». Στο Παγονέρι και στο Βώλακα το έθιμο γινόταν ταυτόχρονα και με βραστό αυγό, ως ένδειξη ότι ήταν η τελευταία ημέρα που επιτρέπονταν η βρώση του μέχρι την Ανάσταση. Το έθιμο αυτό λέγεται «χλάτσκα» ή «χάσκα» ή «πρόσχα».
Στην Πετρούσα, όλη την τελευταία εβδομάδα της αποκριάς φτιάχνανε πίτες, τις οποίες κερνούσαν σε όσους τους επισκέπτονταν στο σπίτι.
Στο Βώλακα το βράδυ της παραμονής των Αγ. Θεοδώρων, πηγαίνουν βρασμένο σιτάρι στην εκκλησία προκειμένου να το ευλογήσει ο παπάς, για την υγεία όλων. Στη συνέχεια το μοιράζουν στο εκκλησίασμα.